Pogoda sprzyja sprawcom chorób w rzepaku

Bez względu na to, która choroba okaże się najgroźniejsza w danym sezonie wegetacyjnym, przestrzeganie zasad prawidłowej agrotechniki oraz zwalczanie szkodników z pewnością pomogą ograniczyć ich negatywne skutki. A w przypadku niektórych z nich, jak na przykład kiły kapusty, można dodatkowo wybrać do uprawy odmiany odporne lub tolerancyjne na tę chorobę.

Kiła kapusty, rzepak, choroby rzepaku, Szara pleśń, Czerń krzyżowych,

Czerń krzyżowych

Ważną z punktu widzenia znaczenia gospodarczego chorobą grzybową rzepaku ozimego jest czerń krzyżowych (może spowodować straty w plonie dochodzące do około 30%). Jest ona powodowana przez różne gatunki grzybów z rodzaju Alternaria spp., które mogą atakować rośliny przez cały okres wegetacyjny. Rozwojowi choroby sprzyjają temperatury powyżej 20°C oraz wysoka wilgotność gleby i powietrza. Infekcji sprzyjają również uszkodzenia mechaniczne oraz powodowane przez szkodniki, a jej źródłem są resztki pożniwne oraz zainfekowany materiał siewny. Porażane są wszystkie nadziemne części roślin. Na liściach i łodygach powstają jasne i ciemne pierścienie, a na łuszczynach – ciemne plamy. Następuje ograniczenie powierzchni asymilacyjnej liści, przedwczesne dojrzewanie łuszczyn, wykształcenie mniejszych i zainfekowanych nasion oraz ich osypywanie się. Ograniczenie występowania czerni krzyżowych następuje poprzez stosowanie prawidłowej agrotechniki, niszczenie resztek pożniwnych i zaprawianie nasion. Środki przeznaczone do chemicznego zwalczania tej choroby wykorzystywane są również w przypadku wystąpienia innych chorób grzybowych.

Szara pleśń

Inną często spotykaną chorobą rzepaku ozimego jest szara pleśń. Podobnie jak czerń krzyżowych, może ona spowodować straty plonu dochodzące do 30%. Rozwojowi choroby sprzyjają wysoka wilgotność powietrza oraz umiarkowane temperatury. Źródłem infekcji są porażone resztki pożniwne roślin. Patogen wywołujący tę chorobę (Botrytis cinerea) poraża wszystkie nadziemne części roślin (szarobrązowy nalot grzybni) w ciągu całego okresu wegetacyjnego, szczególnie łatwo infekując rośliny osłabione i uszkodzone mechanicznie, przez szkodniki lub przymrozki. Porażone części roślin gniją i przedwcześnie zamierają, a wytworzone nasiona są słabo wykształcone. Przeciwdziałanie szarej pleśni polega głównie na niszczeniu resztek pożniwnych, zwalczaniu szkodników i unikaniu uszkodzeń mechanicznych roślin. Preparaty chemiczne przeznaczone do ochrony fungicydowej przeciwko szarej pleśni zwalczają równocześnie inne choroby grzybowe.

Kiła kapusty

Coraz większego znaczenia w ostatnich latach nabiera kiła kapusty. Jest ona nazywana chorobą „złego płodozmianu”, ponieważ występuje przede wszystkim w rejonach intensywnej uprawy roślin kapustowatych w uproszczonym płodozmianie i monokulturze. Choroba ta jest wywoływana przez pasożytniczego pierwotniaka Plasmodiophoria brassicae i poraża wiele gatunków roślin rolniczych, warzyw i chwastów z rodziny kapustowatych. Jej rozwojowi sprzyjają: niski odczyn (pH < 6,5) i wysokie uwilgotnienie gleby, ograniczona ilość uprawek pożniwnych i przedsiewnych oraz wysokie temperatury gleby jesienią. Zarodniki przetrwalnikowe pierwotniaka mogą przetrwać w glebie nawet przez około 10 lat. W sprzyjających warunkach wydostają się z nich pływki, które wraz z wodą gruntową przenikają do korzeni napotkanych roślin z rodziny kapustowatych. Na zakażonych korzeniach rozwijają się różnej wielkości zgrubienia i narośla wypełnione zarodnikami infekcyjnymi, powodujące upośledzenie prawidłowego działania systemu korzeniowego (dostarczanie wody i składników pokarmowych do nadziemnej części rośliny). Objawia się to spowolnieniem lub zahamowaniem wzrostu roślin, przebarwieniem i więdnięciem liści oraz zamieraniem roślin. Rośliny takie wydają plon gorszy ilościowo i jakościowo lub nie wydają go wcale.

Kiły kapusty nie można niestety zwalczać chemicznie. Można natomiast ograniczyć jej występowanie. Najważniejszym elementem walki z tą chorobą jest przestrzeganie zasad prawidłowego płodozmianu, starannie niszczenie resztek pożniwnych oraz zwalczanie chwastów kapustowatych. Należy również ograniczyć liczbę zabiegów agrotechnicznych oraz dokładnie oczyszczać i dezynfekować użyte ciągniki wraz z narzędziami i maszynami rolniczymi. Ponadto zaleca się podniesienie odczynu gleby oraz uregulowanie stosunków wodnych w glebie. Ważnym elementem zapobiegania występowaniu tej choroby jest również unikanie wczesnego wysiewu nasion, tak aby ograniczyć ekspozycję na wysokie temperatury powietrza i gleby. Najprostszym jednak sposobem przeciwdziałania negatywnym skutkom porażenia rzepaku przez sprawcę kiły kapusty jest uprawa odmian tolerancyjnych na tę chorobę.

Marcin Liszewski

Zostaw komentarz

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

Co z wcześniejszą likwidacją międzyplonów? Resort rolnictwa stawia sprawę jasno

Ministerstwa Rolnictwa odpowiedziało na pismo izby rolniczej dotyczące wprowadzenia zmian w praktyce Międzyplony ozime lub wsiewki śródplonowe w ramach ekoschematu Rolnictwo węglowe i zarządzanie składnikami odżywczymi, polegających...
13,428FaniLubię
7,105ObserwującyObserwuj
3,946ObserwującyObserwuj
8,520SubskrybującySubskrybuj
Verified by ExactMetrics