Gazeta Agronews Nr. 4

również i tę możliwość, że w dojrzewającym łanie rzepaku szybko się rozprzestrzeniają z kropelkami deszczu lub wiatrem, infekując kolejne łuszczyny. Porażenie łuszczyn przez grzyby chorobotwórcze ogranicza ich powierzchnię asymilacyjną, a następnie hamuje wzrost i dojrzewanie. Porażone łuszczyny zasychają i zamierają, kurcząc się, pękają i osypują nasiona. W efekcie następuje znaczna obniżka masy tysiąca nasion i plonu. Takie nasiona charakteryzują się niewłaściwym składem fizyko-chemicznym wynikającym z przedwczesnego zahamowania dojrzewania. Grzyby, które atakowały łuszczyny mogą zasiedlać nasiona. Mogą pozostawać na ich powierzchni lub przerastać okrywę nasienną, atakując nawet zarodek. Pogarsza to energię i zdolność kiełkowania nasion. Niektóre z nich wytwarzają toksyczne metabolity, tzw. mikotoksyny. Są to substancje bardzo niepożądane z uwagi na pogorszenie jakości surowca dla celów żywieniowych. Nasiona przeznaczone na materiał siewny, zanieczyszczone przez zarodniki, strzępki grzybni czy skleroty są źródłem infekcji dla roślin w kolejnych latach uprawy. Porażeniu sprzyja głównie wilgotna, przekropna pogoda, uprawa odmian wrażliwych oraz brak zabiegów ochronnych we wczesnych etapach ochrony. Szkodniki na łuszczynach Oprócz chorób grzybowych zagrożeniem dla łuszczyn są uszkodzenia powodowane przez szkodniki: chowacza podobnika i pryszczarka kapustnika. Formą szkodliwą jednego i drugiego owada są larwy, żerujące wewnątrz łuszczyn. W przypadku chowacza podobnika jest to jedna larwa, która zjada zazwyczaj kilka nasion (5-7), a w przypadku pryszczarka kapustnika od 20 do nawet 100 larw wysysających soki z nasion i ścian wewnętrznych łuszczyn. Powoduje to skręcanie Ochronę roślin rzepaku fungicydami należy prowadzić zazwyczaj od fazy zwartego kwiatostanu do opadania pierwszych płatków kwiatowych. 24 numer 04 produkcja roślinna