Gazeta Agronews Nr. 6

31 produkcja roślinna dawki fosforu, wynikające z potrzeb żywieniowych rzepaku, to przyjęcie 20‑25 kg P2O5 na 1 tonę nasion. W przypadku fosforu ważnym elementem agrotechniki jest dokarmianie roślin na początku ruszenia wegetacji, w formie stałej lub płynnej. Przy dostatecznej zasobności gleby w inne składniki, podstawowym składnikiem plonotwórczym jest azot. Zazwyczaj nawożenie azotowe dzielone jest na trzy dawki – jedną jesienną i dwie wiosenne; dodatkowo można jeszcze nawozić azotem dolistnie w postaci mocznika (przy niższych temperaturach i we wcześniejszych fazach rozwojowych). Jeżeli rzepak siany jest po zbożach z przyoraną słomą, jesienią należy wykonać dodatkowe nawożenie azotem, w ilości około 40 kg N/ha (100 kg mocznika lub 150 l RSM), ponieważ azot wniesiony ze słomą zaczyna być pobierany dopiero wiosną. Jeśli rośliny są niedożywione, można jeszcze przed zimą zastosować nawożenie dolistne mocznikiem lub doglebowo, w postaci saletry amonowej. Jednakże przeazotowanie rzepaku jesienią jest bardzo groźne, ponieważ powoduje zbytnie wydłużenie łodygi i wydelikacenie roślin, czyniąc je bardziej podatnymi na uszkodzenia mrozowe. Rośliny prawidłowo odżywione we wszystkie składniki lepiej przetrwają zimę i dadzą wyższy plon latem. Po długotrwałej zimie mogą pojawić się objawy głodu roślin w momencie ruszenia wegetacji, gdy zapotrzebowanie na azot jest największe. W związku z tym 60‑70 proc. planowanej wiosennej dawki należy zastosować wczesną wiosną, przed ruszeniem wegetacji. W zależności od oczekiwanego plonu ogólna dawka azotu zastosowana wiosną może wynosić od 150 do 200 kg N/ha. Uwzględniając przelicznik, że na wyprodukowanie 1 tony rzepaku roślina potrzebuje 50 kg azotu, dawki maksymalne stosuje się przy plonach powyżej przeciętnej (powyżej 3 t/ha). Oprac. Dariusz Wojtczak Źródło: Rzepak ozimy jesienią, Mariola Górecka, Kujawsko-Pomorski Ośrodek Doradztwa Rolniczego.