Gazeta AgroNews Nr.10

kilkunastu procent roślin z objawami porażenia powinno skłonić rolnika do jego zastosowania. W przypadku sprawcy suchej zgnilizny kapustnych przydatne jest tu też skorzystanie z Systemu Wspomagania Decyzji, jakim jest SPEC (System Pojawu Epidemii Chorób). System ten podaje stężenie zarodników workowych Leptosphaeria spp. w powietrzu, jeżeli ich poziom jest podwyższony, a towarzyszy temu wilgotna pogoda, ryzyko infekcji jest duże. Zabieg wykonuje się najczęściej, gdy rośliny znajdują się w fazie 4-8 liści właściwych (BBCH 14-18). W pielęgnacji rzepaku środki grzybobójcze zawierające np. takie s.cz . jak: tebukonazol, metkonazol, chlorek mepikwatu, paklobutrazol wpływają też na pokrój rośliny, która wchodzi w zimowanie. Dzięki temu, że stożek wzrostu roślin chronionych przez przykładowo wymienione s.cz . nie wynosi się wysoko ponad powierzchnię gleby, rzepak jest w mniejszym stopniu narażony na działanie niskich temperatur. Środki, które dodatkowo swym działaniem przypominają regulatory wzrostu przydatne są też podczas długiej, ciepłej, wilgotnej jesieni do przyhamowania rozwoju roślin. Na polach rzepaku, które mają zbyt niską liczbę rozwiniętych liści właściwych (mniej niż 4 liści właściwych) lub, gdy wschody były nierówne albo plantacja jest nadmiernie zagęszczona to środki regulujące wzrost roślin mogą okazać się nieodpowiednie. Temperatura podczas zabiegu z użyciem s.cz . należących do triazoli powinna być wyższa niż 10 – 12 0C. Na niektórych plantacjach północnej i południowo-zachodniej Polski już jesienią będzie można zaobserwować porażenie roślin przez sprawcę kiły kapusty (Plasmodiophora brassicae). Jeżeli po wyrwaniu roślin można zaobserwować na jej korzeniach, białawe, nieregularne, pojedyncze lub liczne guzy to oznacza, że mamy do czynienia z kiłą kapusty. Stopniowo guzy te będą się rozrastać, następnie brunatnieć, gnić aby pod koniec rozwoju patogena rozpaść się i uwolnić do gleby liczne zarodniki przetrwalnikowe. Takie rośliny nie mogąc poprawnie pobierać i przewodzić substancji pokarmowych oraz wody, żółkną lub czerwienieją, a w cieplejsze dni więdną. Niektóre rośliny nie przetrwają zimy. Nie ma możliwości chemicznej ochrony przed tą chorobą. Jedynie odpowiednio długa przerwa w uprawie roślin kapustowatych skutecznie zmniejsza ryzyko wystąpienia tego groźnego patogena. Na etapie jesiennej wegetacji można już jedynie zwrócić uwagę na nie rozprzestrzenianie tej choroby na inne pola, a więc na ograniczenie do minimum wjazdów i zabiegów oraz aby potem dokładnie oczyszczać i zdezynfekować maszyny. Natomiast w następnych kilku sezonach należałoby zrezygnować z uprawy rzepaku na tym polu. W uprawie roślin płodozmianowych niezbędne jest bezwzględne zwalczanie chwastów z rodziny kapustowatych (samosiewy rzepaku, gorczyca polna, tobołki polne, tasznik pospolity i inne). Następnie ważne jest wapnowanie, ale dopiero bezpośrednio przed kolejnym siewem rzepaku, po kilkuletniej przerwie w uprawie. Do siewu na silnie zainfekowanej plantacji można użyć odmian o podwyższonej odporności rzepaku. DR EWA JAJOR IOR PIB - POZNAŃ Zaobserwowanie kilkunastu procent roślin z objawami porażenia powinno skłonić rolnika do zastosowania odpowiedniego fungicydu. Liść rzepaku porażony przez czerń krzyżowych 23 PRODUKCJA ROŚLINNA