Gazeta Agronews Nr.14

określają przepisy rozporządzenia (WE) nr 183/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 stycznia 2005 r. ustanawiającego wymagania dotyczące higieny pasz (Dz.Urz. UE L 35 z 8.02.2005, str. 1, z późn zm.). Przepisy tego rozporządzenia obejmują swoim zakresem podmioty działające na rynku pasz, zajmujące się wytwarzaniem produktów rolnych, które mogą być stosowane w żywieniu zwierząt, w tym ich uprawą, zbiorem, przechowywaniem, przetwarzaniem, transportem lub ich wprowadzaniem na rynek, jak również podmioty działające na rynku pasz, zajmujące się wytwarzaniem i przechowywaniem pasz, które mogą być stosowane w żywieniu zwierząt i ich wprowadzaniem na rynek oraz transport i przechowywanie lub przeładunek produktów rolnych lub pasz. Natomiast przepisy rozporządzenia (WE) nr 183/2005 nie dotyczą: − wytwarzania pasz dla zwierząt oraz żywienia zwierząt przeznaczonych do konsumpcji w gospodarstwie, w którym te zwierzęta są utrzymywane, − żywienia zwierząt nieprzeznaczonych do produkcji żywności, − bezpośrednich dostaw niewielkich ilości pasz pochodzenia roślinnego wytworzonej w ramach produkcji pierwotnej pasz dla lokalnych gospodarstw w celu ich wykorzystania w tych gospodarstwach, − sprzedaży detalicznej karmy dla zwierząt domowych. 5. Kto jest odpowiedzialny za to, by do rolnika trafiła pasza bezpieczna? Zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 183/2005 zasadnicza odpowiedzialność za bezpieczeństwo pasz spoczywa na przedsiębiorstwie paszowym. W związku z powyższym istnieje konieczność zapewnienia bezpieczeństwa pasz na całej długości łańcucha żywieniowego, począwszy od pierwotnej produkcji pasz, aż do żywienia zwierząt przeznaczonych do produkcji żywności. I tak w załączniku nr I rozporządzenia (WE) nr 183/2005 określone zostały wymagania dla przedsiębiorstw paszowych produkujących pasze na poziomie produkcji pierwotnej. Natomiast w załączniku nr II rozporządzenia (WE) nr 183/2005 określone zostały wymagania dotyczące przedsiębiorstw paszowych produkujących pasze na poziomie innym niż produkcja pierwotna. 6. Działania resortu w kwestii wprowadzania instrumentów umożliwiających poszukiwanie alternatywnych źródeł białka dla importowanej śruty sojowej? Import surowców wysokobiałkowych do produkcji pasz istotnie wzrósł po 2000 r. z uwagi na wprowadzenie zakazu wykorzystywania mączek mięsno-kostnych w żywieniu zwierząt. Sytuacja związana z wprowadzeniem przedmiotowego zakazu w żywieniu zwierząt gospodarskich oraz możliwość wprowadzenia zakazu stosowania pasz genetycznie zmodyfikowanych z dniem 1 stycznia 2017 r. wymusza poszukiwanie alternatywy dla powszechnie stosowanej m.in . w żywieniu drobiu importowanej genetycznie zmodyfikowanej śruty sojowej. Rosnący popyt na surowce wysokobiałkowe, przejawiający się rosnącą produkcją drobiarską, oraz w intensywnym chowie trzody chlewnej i w produkcji mleka, jest zaspakajany przez śruty oleiste, które są jedynym dostępnym na większą skalę źródłem białka paszowego. Zgodnie z informacjami prezentowanymi przez Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej – PIB główną rolę nadal odgrywa importowana śruta sojowa, chociaż jej zużycie już przynajmniej od ośmiu lat utrzymuje się w granicach 1,7-1,9 mln ton. W warunkach stabilizującego się zużycia śruty sojowej, w ostatnich latach rosło wykorzystanie tańszych śrut w Polsce tj.: słonecznikowej, sprowadzanej głównie z Ukrainy oraz rzepakowej pochodzenia krajowego. Wykorzystanie krajowej śruty rzepakowej w tym okresie zwiększyło się przynajmniej 2-krotnie. Na tak znaczący wzrost zużycia śruty 34 PRODUKCJA ZWIERZĘCA NUMER 14