Gazeta interaktywna Nr. 24

T ymi substancjami mogą być np. tebukonazol, metkonazol, difenkonazol, paklobutrazol i protiokonazol. Zdecydowana większość fungicydów zalecanych do stosowania w rzepaku w okresie jesiennym czy wczesnowiosennym ma w swoim składzie tebukonazol lub są mieszaninami innych substancji czynnych z tebukonazolem. W doborze środków jest też fungicyd, który oprócz substancji grzybobójczej, posiada w swym składzie substancję o właściwościach typowego regulatora wzrostu, czyli chlorek mepikwatu. Duża dostępność środków z grupy chemicznej triazoli, w ochronie rzepaku, wynika z dwóch powodów. Zabieg wykonany przy użyciu fungicydów zawierających te s.cz. ogranicza szkodliwe grzyby, a jednocześnie niektóre z tych substancji mogą wpływać na wyraźną zmianę pokroju roślin. Pierwsza funkcja s. cz. z grupy triazoli wiąże się z działaniem wyniszczającym szeroki zakres patogenów. Wśród nich jest kilka ważnych gospodarczo sprawców chorób rzepaku, a są to między innymi Leptoshaeria spp., a także Alternaria spp. oraz Botrytis cinerea. Patogeny te występują przez cały okres wegetacji rzepaku, ale z biologii ich sprawców wynika, że należy je zwalczać w konkretnych fazach rozwojowych. Stanowią bowiem one wówczas największe zagrożenie powodując uszkodzenia w tkankach budujących liście, czy pędy roślin. Jesienią szczególnie niebezpieczne jest pojawienie się na plantacji suchej zgnilizny kapustnych (Leptosphaeria spp.). Objawy tej choroby jesienią i wczesną wiosną widoczne są głównie na liściach, ale stopniowo pojawiają się też na szyjkach korzeniowych i łodygach. Jak najwcześniejsze, czyli najlepiej już jesienią, zahamowanie rozwoju grzybów i nowych infekcji, ogranicza ryzyko pojawienia się choroby w obrębie podstawy pędu. W tym miejscu bowiem sprawcy suchej zgnilizny kapustnych niszcząc tkanki, Jak najwcześniejsze, czyli najlepiej już jesienią, zahamowanie rozwoju grzybów i nowych infekcji, ogranicza ryzyko pojawienia się choroby w obrębie podstawy pędu. 31 PRODUKCJA ROŚLINNA