Gazeta AgroNews Nr.31

numer 25 ODMIANY ców podwójnych) to łatwość ich nasiennic- twa, a wada – niższy potencjał plonowania oraz słabsze wyrównanie morfologiczne. Od- miany TC (trójliniowe) częściowo łączą zalety odmian typu DC z większą zdolnością plono- wania i lepszym wyrównaniem pokroju ro- ślin. Odmiany SC (pojedyncze, dwuliniowe) wykazują największą zdolność plonotwór- czą, są też najlepiej wyrównane morfologicz- nie. Wadą wielu odmian SC jest trudniejsza produkcja nasienna i wysoka cena nasion. Od kilku lat wzrasta liczba odmian typu SC. Wczesność odmian kukurydzy w Polsce i w wielu krajach Europy określana jest ska- lą FAO, polegającą na porównaniu ocenianej odmiany z przyjętymi wzorcami wczesności. Odmiany wzorcowe w każdym kraju mogą być inne, dlatego liczba FAO przypisywana odmianie w jednym z nich często nie pokry- wa się z liczbą FAO tej samej odmiany w in- nym kraju. W Polsce, obecnie, wyróżnia się trzy klasy wczesności (wczesną, średniow- czesną, średniopóźną). Wczesność odmiany w największym stopniu decyduje o jej przy- datności do kierunku uprawy (w technologii ziarnowej lub kiszonkowej) oraz do rejonu klimatycznego (południowego, środkowego i północnego). Odmiany wczesne (do FAO 220) oraz średniowczesne (do FAO 250) są przydatne na ogół do wszystkich celów użyt- kowych, jednak niektóre cechy mogą je bar- dziej predysponować do określonego kie- runku użytkowania. Przykładowo: większa masa wegetatywna – bardziej do uprawy na kiszonkę, mniejszy udział rdzeni kolbowych – do produkcji CCM. Odmiany średniopóź- ne (FAO 260-290) mają zastosowanie głów- nie do produkcji kiszonek. Przy uprawie na suche ziarno, w mniej korzystnych warun- kach termicznych mogą nie osiągnąć od- powiedniej dojrzałości. Natomiast najlepiej sprawdzają się przy dostatku ciepła i dłu- gim okresie wegetacji oraz przewidywanym opóźnieniu zbioru. Tekst pochodzi z Metodyki Integrowanej Produkcji Kukurydzy, Opracowanie zbiorowe pod redakcją: dr. inż. Zdzisława Kaniuczaka i prof. dr. hab. Stefana Pruszyńskiego