Basic HTML Version
31
produkcja roślinna
dawki fosforu, wynikające z potrzeb
żywieniowych rzepaku, to przyjęcie 20‑25 kg
P2O5 na 1 tonę nasion. W przypadku
fosforu ważnym elementem
agrotechniki jest dokarmianie roślin
na początku ruszenia wegetacji,
w formie stałej lub płynnej.
Przy dostatecznej
zasobności gleby
w inne składniki,
podstawowym
składnikiem plonotwórczym jest azot.
Zazwyczaj nawożenie azotowe dzielone
jest na trzy dawki – jedną jesienną i dwie
wiosenne; dodatkowo można jeszcze nawozić
azotem dolistnie w postaci mocznika (przy
niższych temperaturach i we wcześniejszych
fazach rozwojowych).
Jeżeli rzepak siany jest po zbożach z przyoraną
słomą, jesienią należy wykonać dodatkowe
nawożenie azotem, w ilości około 40 kg N/ha
(100 kg mocznika lub 150 l RSM), ponieważ
azot wniesiony ze słomą zaczyna być
pobierany dopiero wiosną. Jeśli rośliny
są niedożywione, można jeszcze przed zimą
zastosować nawożenie dolistne mocznikiem
lub doglebowo, w postaci saletry amonowej.
Jednakże przeazotowanie rzepaku jesienią jest
bardzo groźne, ponieważ powoduje zbytnie
wydłużenie łodygi i wydelikacenie roślin,
czyniąc
je bardziej
podatnymi
na uszkodzenia
mrozowe.
Rośliny prawidłowo
odżywione we wszystkie składniki lepiej
przetrwają zimę i dadzą wyższy plon latem.
Po długotrwałej zimie mogą pojawić się objawy
głodu roślin w momencie ruszenia wegetacji,
gdy zapotrzebowanie na azot jest największe.
W związku z tym 60‑70 proc. planowanej
wiosennej dawki należy zastosować wczesną
wiosną, przed ruszeniem wegetacji.
W zależności od oczekiwanego plonu ogólna
dawka azotu zastosowana wiosną może
wynosić od 150 do 200 kg N/ha. Uwzględniając
przelicznik, że na wyprodukowanie 1 tony
rzepaku roślina potrzebuje 50 kg azotu, dawki
maksymalne stosuje się przy plonach powyżej
przeciętnej (powyżej 3 t/ha).
Oprac. Dariusz Wojtczak
Źródło: Rzepak ozimy jesienią, Mariola
Górecka, Kujawsko-Pomorski Ośrodek
Doradztwa Rolniczego.