kilkunastu procent roślin z objawami
porażenia powinno skłonić rolnika do jego
zastosowania. W przypadku sprawcy
suchej zgnilizny kapustnych przydatne
jest tu też skorzystanie z Systemu
Wspomagania Decyzji, jakim jest SPEC
(
System Pojawu Epidemii Chorób). System
ten podaje stężenie zarodników workowych
Leptosphaeria spp. w powietrzu, jeżeli ich
poziom jest podwyższony, a towarzyszy
temu wilgotna pogoda, ryzyko infekcji jest
duże. Zabieg wykonuje się najczęściej,
gdy rośliny znajdują się w fazie 4-8 liści
właściwych (BBCH 14-18). W pielęgnacji
rzepaku środki grzybobójcze zawierające
np. takie s.cz. jak: tebukonazol, metkonazol,
chlorek mepikwatu, paklobutrazol
wpływają też na pokrój rośliny, która
wchodzi w zimowanie. Dzięki temu,
że stożek wzrostu roślin chronionych
przez przykładowo wymienione s.cz. nie
wynosi się wysoko ponad powierzchnię
gleby, rzepak jest w mniejszym stopniu
narażony na działanie niskich temperatur.
Środki, które dodatkowo swym działaniem
przypominają regulatory wzrostu przydatne
są też podczas długiej, ciepłej, wilgotnej
jesieni do przyhamowania rozwoju roślin.
Na polach rzepaku, które mają zbyt niską
liczbę rozwiniętych liści właściwych
(
mniej niż 4 liści właściwych) lub, gdy
wschody były nierówne albo plantacja
jest nadmiernie zagęszczona to środki
regulujące wzrost roślin mogą okazać się
nieodpowiednie. Temperatura podczas
zabiegu z użyciem s.cz. należących
do triazoli powinna być wyższa niż 10 – 12
0
C.
Na niektórych plantacjach północnej
i południowo-zachodniej Polski już
jesienią będzie można zaobserwować
porażenie roślin przez sprawcę kiły
kapusty (Plasmodiophora brassicae). Jeżeli
po wyrwaniu roślin można zaobserwować
na jej korzeniach, białawe, nieregularne,
pojedyncze lub liczne guzy to oznacza,
że mamy do czynienia z kiłą kapusty.
Stopniowo guzy te będą się rozrastać,
następnie brunatnieć, gnić aby pod koniec
rozwoju patogena rozpaść się i uwolnić
do gleby liczne zarodniki przetrwalnikowe.
Takie rośliny nie mogąc poprawnie pobierać
i przewodzić substancji pokarmowych
oraz wody, żółkną lub czerwienieją,
a w cieplejsze dni więdną. Niektóre rośliny
nie przetrwają zimy. Nie ma możliwości
chemicznej ochrony przed tą chorobą.
Jedynie odpowiednio długa przerwa
w uprawie roślin kapustowatych skutecznie
zmniejsza ryzyko wystąpienia tego
groźnego patogena. Na etapie jesiennej
wegetacji można już jedynie zwrócić uwagę
na nie rozprzestrzenianie tej choroby
na inne pola, a więc na ograniczenie
do minimum wjazdów i zabiegów
oraz aby potem dokładnie oczyszczać
i zdezynfekować maszyny. Natomiast
w następnych kilku sezonach należałoby
zrezygnować z uprawy rzepaku na tym
polu. W uprawie roślin płodozmianowych
niezbędne jest bezwzględne zwalczanie
chwastów z rodziny kapustowatych
(
samosiewy rzepaku, gorczyca polna,
tobołki polne, tasznik pospolity i inne).
Następnie ważne jest wapnowanie, ale
dopiero bezpośrednio przed kolejnym
siewem rzepaku, po kilkuletniej
przerwie w uprawie. Do siewu na silnie
zainfekowanej plantacji można użyć odmian
o podwyższonej odporności rzepaku.
DR EWA JAJOR
IOR PIB - POZNAŃ
Zaobserwowanie
kilkunastu
procent roślin
z objawami
porażenia
powinno skłonić
rolnika do
zastosowania
odpowiedniego
fungicydu.
Liść rzepaku porażony przez czerń krzyżowych
23
PRODUKCJA ROŚLINNA
