W
zrost powierzchni uprawy rzepaku
jest ściśle związany ze wzrostem
opłacalności tej uprawy
co wynika przede wszystkim z możliwości
coraz szerszego wykorzystania nasion
nie tylko w przemyśle spożywczym ale
także do produkcji biopaliw. Wzrastające
zainteresowanie uprawą rzepaku wiąże się
z coraz wyższym poziomem technicznym
gospodarstw, w których jest on uprawiany.
Uprawa rzepaku nie jest łatwa. Wiąże się
ona z koniecznością posiadania zarówno
specjalistycznego sprzętu jak i szeroką wiedzą
z zakresu agrotechniki tego gatunku.
Nowoczesna technologia uprawy rzepaku
ozimego wymaga od rolników znajomości
co najmniej podstawowych gatunków
chwastów towarzyszących tej uprawie
oraz dużej wiedzy dotyczącej skutecznych
sposobów ograniczania rozwoju chwastów
w roślinach uprawnych. Rolnik musi
wiedzieć jakie gatunki chwastów mogą
wystąpić na jego polu oraz znać ich
biologię aby móc wykorzystać wszystkie
skuteczne a przede wszystkim bezpieczne
dla środowiska metody ograniczania ich
rozwoju. Z rzepakiem ozimym związanych
jest kilkadziesiąt gatunków chwastów, które
różnią się między sobą trwałością, biologią,
konkurencyjnością, wielkością itp. Należy
tu cała grupa roślin kapustowatych (dawniej
krzyżowych), rumianowatych, przetaczników,
i in. Większość gatunków towarzyszy uprawie
rzepaku przez cały okres wegetacyjny, jak np.:
gwiazdnica pospolita, fiołek polny, maruna
bezwonna, rumianki, przytulia czepna, tasznik
pospolity i tobołki polne, są również gatunki
licznie występujące jesienią np.: samosiewy
zbóż, komosa biała, gorczyca polna.
Szkodliwość chwastów przy zaniechaniu
pielęgnowania plantacji może skutkować
obniżką plonów o 10-30% jednak przy braku
ochrony straty mogą być znacznie większe.
Badania naukowe realizowane w ramach
zadania 2.6 Programu Wieloletniego IUNG-PIB
(2011-2015)
potwierdzają dużą efektywność
wykonywanych chemicznych zabiegów
odchwaszczających w rzepaku ozimym
już jesienią (są zdecydowanie lepszym
rozwiązaniem niż zabiegi wiosenne). Duża
podatność rzepaku na zachwaszczenie wynika
przede wszystkim z wczesnego – letniego
Nowoczesna
technologia
uprawy rzepaku
ozimego wymaga
od rolników
znajomości
co najmniej
podstawowych
gatunków
chwastów
towarzyszących
tej uprawie oraz
dużej wiedzy
dotyczącej
skutecznych
sposobów
ograniczania
rozwoju
chwastów
w roślinach
uprawnych.
33
PRODUKCJA ROŚLINNA
