określają przepisy rozporządzenia (WE) nr
183/2005
Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 12 stycznia 2005 r. ustanawiającego
wymagania dotyczące higieny pasz (Dz.Urz. UE
L 35 z 8.02.2005, str. 1, z późn zm.).
Przepisy tego rozporządzenia obejmują
swoim zakresem podmioty działające
na rynku pasz, zajmujące się wytwarzaniem
produktów rolnych, które mogą być stosowane
w żywieniu zwierząt, w tym ich uprawą,
zbiorem, przechowywaniem, przetwarzaniem,
transportem lub ich wprowadzaniem
na rynek, jak również podmioty działające
na rynku pasz, zajmujące się wytwarzaniem
i przechowywaniem pasz, które mogą
być stosowane w żywieniu zwierząt i ich
wprowadzaniem na rynek oraz transport
i przechowywanie lub przeładunek produktów
rolnych lub pasz.
Natomiast przepisy rozporządzenia (WE) nr
183/2005
nie dotyczą:
− wytwarzania pasz dla zwierząt oraz
żywienia zwierząt przeznaczonych
do konsumpcji w gospodarstwie, w którym
te zwierzęta są utrzymywane,
− żywienia zwierząt nieprzeznaczonych
do produkcji żywności,
− bezpośrednich dostaw niewielkich ilości
pasz pochodzenia roślinnego wytworzonej
w ramach produkcji pierwotnej pasz
dla lokalnych gospodarstw w celu ich
wykorzystania w tych gospodarstwach,
− sprzedaży detalicznej karmy dla zwierząt
domowych.
5.
Kto jest odpowiedzialny za to,
by do rolnika trafiła pasza bezpieczna?
Zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE)
nr 183/2005 zasadnicza odpowiedzialność
za bezpieczeństwo pasz spoczywa
na przedsiębiorstwie paszowym. W związku
z powyższym istnieje konieczność zapewnienia
bezpieczeństwa pasz na całej długości łańcucha
żywieniowego, począwszy od pierwotnej
produkcji pasz, aż do żywienia zwierząt
przeznaczonych do produkcji żywności.
I tak w załączniku nr I rozporządzenia (WE) nr
183/2005
określone zostały wymagania dla
przedsiębiorstw paszowych produkujących
pasze na poziomie produkcji pierwotnej.
Natomiast w załączniku nr II rozporządzenia
(
WE) nr 183/2005 określone zostały
wymagania dotyczące przedsiębiorstw
paszowych produkujących pasze na poziomie
innym niż produkcja pierwotna.
6.
Działania resortu w kwestii
wprowadzania instrumentów
umożliwiających poszukiwanie
alternatywnych źródeł białka dla
importowanej śruty sojowej?
Import surowców wysokobiałkowych
do produkcji pasz istotnie wzrósł po 2000
r. z uwagi na wprowadzenie zakazu
wykorzystywania mączek mięsno-kostnych
w żywieniu zwierząt. Sytuacja związana
z wprowadzeniem przedmiotowego zakazu
w żywieniu zwierząt gospodarskich oraz
możliwość wprowadzenia zakazu stosowania
pasz genetycznie zmodyfikowanych z dniem
1
stycznia 2017 r. wymusza poszukiwanie
alternatywy dla powszechnie stosowanej m.in.
w żywieniu drobiu importowanej genetycznie
zmodyfikowanej śruty sojowej.
Rosnący popyt na surowce wysokobiałkowe,
przejawiający się rosnącą produkcją drobiarską,
oraz w intensywnym chowie trzody chlewnej
i w produkcji mleka, jest zaspakajany przez
śruty oleiste, które są jedynym dostępnym
na większą skalę źródłem białka paszowego.
Zgodnie z informacjami prezentowanymi przez
Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki
Żywnościowej – PIB główną rolę nadal
odgrywa importowana śruta sojowa, chociaż
jej zużycie już przynajmniej od ośmiu lat
utrzymuje się w granicach 1,7-1,9 mln ton.
W warunkach stabilizującego się zużycia śruty
sojowej, w ostatnich latach rosło wykorzystanie
tańszych śrut w Polsce tj.: słonecznikowej,
sprowadzanej głównie z Ukrainy oraz
rzepakowej pochodzenia krajowego.
Wykorzystanie krajowej śruty rzepakowej
w tym okresie zwiększyło się przynajmniej
2-
krotnie. Na tak znaczący wzrost
zużycia śruty
34
PRODUKCJA ZWIERZĘCA
NUMER 14
