Prawidłowe
ukierunkowanie
fermentacji
podczas
zakiszania
zielonek
zdecydowanie
podwyższa
wartość
pokarmową
paszy i skutecznie
ogranicza poziom
mykotoksyn
w kiszonkach.
podczas kiszenia ma duże znaczenie
przy wyborze odpowiedniego preparatu
stosowanego do uzyskania paszy o wysokiej
jakości.
Przydatność surowca do zakiszania
Przydatności zielonek do kiszenia możemy
określić przez dwa parametry: koncentrację
cukrów prostych rozpuszczalnych w wodzie
oraz pojemność buforową surowca. Im
więcej związków buforowych, tym materiał
kisi się trudniej, gdyż wartość pH obniża
się powoli, co sprzyja rozwojowi bakterii
niepożądanych. Według stosunku zawartości
cukru do pojemności buforowej wyróżnia się
trzy grupy surowców kiszonkarskich: trudno
kiszące się (lucerna, koniczyna, groch, wyka,
żyto), średnio kiszące się (trawy, seradela,
łubin, mieszanka koniczyny z trawami) oraz
łatwo kiszące się (kukurydza, sorgo, rzepak,
CCM, słonecznik, liście buraczane, zielonka
z owsa i jęczmienia, buraki, ziemniaki
parowane, wilgotne ziarno zbóż).
Kiszonki z traw i roślin motylkowych z uwagi
na wysoką zawartość białka i wyższy
poziom pH będą w większym stopniu
charakteryzowały się stratami, zwłaszcza
rozkładem białka.
Zastosowanie dodatków do zakiszanego
surowca
Wybór preparatu do zakiszania powinien być
dokonywany na podstawie jego właściwości
oraz uniwersalności wykorzystania,
na przykład dla zielonek trudno kiszących się
istotne jest zmniejszenie strat składników
pokarmowych i poprawienie stabilności
tlenowej. Dobry kompozyt mikrobiologiczny
powinien w swoim składzie zawierać
bakterie fermentacji mlekowej, zarówno
te inicjujące zakiszanie, jak i pogłębiające
procesy fermentacji, a tym samym
wykazujące konkurencyjność w stosunku
do innych mikroorganizmów niepożądanych
w zakiszanym surowcu. Szczepy te posiadają
zdolność do szybkiej produkcji kwasu
mlekowego powodującego obniżenie pH
w jak najkrótszym czasie, a jednocześnie
mają największy wpływ na cechy
organoleptyczne kiszonki.
Zakiszając rośliny motylkowe i trawy musimy
także pamiętać o zastosowaniu enzymów,
które zapewnią prawidłowy poziom cukrów
niezbędnych do uzyskania optymalnie
niskiego pH w kiszonkach.
Dla zapewnienia stabilności kiszonek
(czyli wzrostu jej temperatury powyżej
temperatury otoczenia) konieczne jest
wykorzystanie bakterii kwasu propionowego
(hamowanie rozwoju drożdży w kiszonce).
Powszechnie znane bakterie hetero-
fermentujące L. buchnerii przy zbyt
wilgotnym materiale zakiszanym, mogą
wytworzyć nadmierną ilość kwasu octowego,
a tym samym obniżyć pobranie kiszonki
przez zwierzęta.
Odpowiedzią na trudności związane
z prawidłowym zakiszaniem jest inokulant
Silaprilis Pro. Produkt ten oparty jest na 2
szczepach bakterii fermentacji mlekowej
Pediococcus acidilactici, Lactobacillus
plantarum, które maksymalnie szybko
dominują środowisko kiszonki, produkując
kwas mlekowy. Dodatkowo zawarte w nim
enzymy ksylanaza oraz betaglukanaza
w czasie procesu kiszenia (na przykład
lucerny) rozkładają włókno, w efekcie czego
uwalniane są cukry niezbędne dla rozwoju
bakterii fermentacji mlekowej. Spośród
wielu dostępnych na rynku inokulantów jako
jedyny w swoim składzie zawiera szczep
Propionibacterium acidipropionici, który
produkuje kwas propionowy. Szczególną
właściwością tych bakterii jest redukcja
drożdży i pleśni oraz zapewnienie większej
stabilności tlenowej kiszonki. Zastosowanie
preparatu nie dopuszcza do „zagrzewania
się” masy kiszonki podczas wybierania paszy.
Prawidłowe ukierunkowanie fermentacji
podczas zakiszania zielonek zdecydowanie
podwyższa wartość pokarmową paszy
i skutecznie ogranicza poziom mykotoksyn
w kiszonkach. Szczególnie ważna jest
stabilizacja kiszonki podczas letniego
skarmiania, co możemy zapewnić poprzez
zastosowanie odpowiedniego produktu.
ANNA ROGOWSKA
35
PRODUKCJA ZWIERZĘCA
