obniżki plonu nasion, uniemożliwia uprawę
na danym stanowisku roślin z rodziny
krzyżowych. Patogen może rozprzestrzeniać
się z glebą przyklejoną do narzędzi rolniczych,
z wodą płynącą w rowach melioracyjnych,
z zabrudzonymi butami. Może występować
również na popularnych chwastach z rodziny
kapustnych, jakimi są tasznik pospolity i tobołki
polne. Objawia się biało-różowymi naroślami
(galasy) na korzeniach, które stopniowo
ciemnieją, pękają i gniją. Powstające narośle
utrudniają prawidłowe funkcjonowanie
systemu korzeniowego, co z kolei powoduje
zahamowanie wzrostu roślin, czerwono-
fioletowe zabarwienie liści, przyśpieszone
kwitnienie a często zamieranie roślin. Walka
z kiłą kapustnych jest utrudniona gdyż
praktycznie nie ma zarejestrowanych środków
ochrony roślin zwalczających tę chorobę.
Rozwojowi choroby sprzyja niskie pH,
wilgotna i zlewna gleba. W celu zmniejszenia
przetrwalników zaleca się nie uprawianie
roślin kapustnych nawet przez osiem lat.
Jedyną alternatywą jest wysiew odmian
rzepaku odpornych na niektóre szczepy tego
pierwotniaka.
Zapobieganie i ograniczanie patogenów
porażających liście rośliny rzepaku wiosną
uzależnione jest od wielu czynników:
następstwa roślin, odmian, stanu roślin
po zimie.
Od roku rolników obowiązuje integrowana
ochrona roślin przed agrofagami
ograniczającymi plonowanie roślin uprawnych.
Zasadniczym celem integrowanej ochrony roślin
przed agrofagami, do których należą również
patogeny wywołujące choroby roślin jest
zastosowanie w pierwszej kolejności metod
nie chemicznych. Do tych możemy zaliczyć
metodę agrotechniczną i hodowlaną. W celu
ograniczenia organizmów chorobotwórczych
zaleca się odpowiednie zmianowanie
minimum 3-4 letnią przerwę w uprawie roślin
kapustnych, przyorywanie resztek pożniwnych
rzepaku i racjonalne nawożenie roślin.
Jeżeli na plantacji rzepaku występują
agrofagi chorobotwórcze ograniczając
plonowanie nasion, należy zastosować zabiegi
chemiczne ograniczające rozwój organizmów
chorobotwórczych.
W celu określenia porażenia przez patogeny
należy w kilku reprezentatywnych miejscach
rozmieszczonych np. po przekątnej pola
określić nasilenie chorób. Nasilenie określamy
najczęściej wybierając losowo minimum
25 roślin do oceny. Po stwierdzeniu
objawów w nasileniu przekraczającym
próg ekonomicznej szkodliwości trzeba
szybko podjąć decyzję o wykonaniu zabiegu
interwencyjnego (tab. 1.). Częsta lustracja
plantacji określi nam zmiany, jakie mogą
zachodzić na roślinach i ewentualne zmiany,
które mogą przejść w zagrożenie.
W decyzji o zabiegu mogą nam pomóc systemy
monitorujące występowanie poszczególnych
chorób pojawiających się w danym rejonie
uprawy rzepaku. Przykładem jest system
monitoringu zarodników workowych grzybów
Zapobieganie
i ograniczanie
patogenów
porażających
liście rośliny
rzepaku wiosną
uzależnione
jest od wielu
czynników:
następstwa roślin,
odmian, stanu
roślin po zimie.
21
PRODUKCJA ROŚLINNA
