W produkcji ziemniaka możliwe jest
stosowanie szeregu konwencjonalnych
lub certyfikowanych systemów
gospodarowania, które prawdopodobnie
eliminować będą w przyszłości obecnie
stosowane systemy intensywnego
lub niskonakładowego
gospodarowania. Udział
poszczególnych systemów
uprawy ziemniaka
w kraju jest bardzo
zróżnicowany.
Niestety największy
udział w powszechnej
praktyce
ziemniaczanej
stanowi
jeszcze system
niskonakładowy.
Od 2014 roku
we wszystkich systemach
produkcji obowiązuje stosowanie
zasad integrowanej ochrony roślin.
Systemy konwencjonalne uprawy
ziemniaka
Uprawa niskonakładowa (ekstensywna)
Najbardziej rozpowszechnionym aktualnie
w uprawie ziemniaka w Polsce jest
niskonakładowy system konwencjonalny.
Obejmuje on około 30% całkowitego
areału uprawy ziemniaka. Jest stosowany
na plantacjach małych powierzchniowo
i dlatego spotykany w dużej liczbie
gospodarstw rolnych. Specyficznymi
cechami tego systemu są: niski wskaźnik
użycia kwalifikowanego materiału
sadzeniakowego, niski poziom nawożenia
mineralnego, lecz rekompensowanego
powszechnym stosowaniem obornika,
uproszczona pielęgnacja mechaniczna,
wąskie międzyrzędzia (50 lub 62,5 cm),
sporadyczne wykonywana ochrona
roślin przed chorobami grzybowymi (0-2
zabiegi w okresie wegetacji) oraz niski
stopień mechanizacji prac uprawowych.
Konsekwencją stosowania tego systemu
są niskie i niestabilne plony, wysoki udział
plonu odpadowego oraz generalnie niska
rentowność produkcji.
System
zrównoważony
Gospodarstwa uprawiające
ziemniaki na powierzchni
od 1 do kilku hektarów
stosują najczęściej
35
PRODUKCJA ROŚLINNA
