Porażeniu ulegać mogą również łuszczyny:
są wypełnione białą grzybnią, a pomiędzy
nasionami widoczne mogą być małe kuliste
sklerocja podobne do nasion rzepaku.
Mimo że do infekcji dochodzi tak późno,
rozwój grzyba w tkankach jest bardzo
szybki i niebezpieczny w skutkach. Funkcje
łodygi związane z transportem substancji
pokarmowych i wody oraz z procesami
asymilacji zakłócone zostają przez rozrastającą
się na jej powierzchni i wewnątrz grzybnię.
W jej obrębie pojawiają się czarne sklerocja
zbudowane ze zwartych skupisk grzybni
i otoczone grubą, bardzo trwałą ścianą.
W glebie struktury te zachowują żywotność
do kilkunastu lat. Porażone łodygi szybko
zasychają, a przetrwalniki dostają się
do gleby, aby tam oczekiwać na pojawienie
się na polu kolejnej rośliny żywicielskiej.
Sclerotina sclerotiorum, sprawca zgnilizny
twardzikowej, jest polifagiem, a w naszych
warunkach uprawia się wielu jego wielu
żywicieli, których jest kilkaset gatunków,
w tym rzepak. Nietrudno sobie uświadomić,
że im częściej rzepak lub inne podatne
rośliny siane są na tym samym stanowisku,
tym większe jest nagromadzenie sklerocjów,
a tym samym poziom zagrożenia. W tym
przypadku z pomocą może przyjść zabieg przy
użyciu fungicydów, wykonany na początku
kwitnienia, a najlepiej – opadania pierwszych
płatków kwiatowych z pędu głównego
(pełnia kwitnienia). Rozwój omawianej
choroby w dużym stopniu uzależniony jest
od wilgotności gleby i powietrza. Jeżeli
jest sucho, praktycznie nie ma zagrożenia,
natomiast wysoka wilgotność (zwłaszcza
gleby) może być przyczyną dużych strat,
które zabieg fungicydowy jest w stanie
11
PRODUKCJA ROŚLINNA
