Objawy „głodu fosforowego” na roślinach –
zbyt niskie temperatury do pobierania fosforu
z gleby, purpurowo-fioletowe zabarwienie
blaszek liściowych
Azot stosuje się najczęściej jednorazowo,
przedsiewnie, w formie nawozów
wolnodziałających – mocznika czy siarczanu
amonu. Pierwiastek ten pobierany jest przez
kukurydzę przez cały okres wegetacji, przy czym
najintensywniej w okresie od początku kwitnienia
do dojrzałości mlecznej. Nawożenie nawozami
azotowymi powinno być zastosowane na 10
dni przed siewem, gdyż azot zastosowany
bezpośrednio przed siewem może działać
toksycznie na kiełkujące nasiona kukurydzy.
Stosowanie azotu pogłównie, w formie saletry
amonowej lub saletry wapniowej, powinno
być wykonane w fazie 5-7 liści kukurydzy,
aby nawozy nie gromadziły się w „lejkach”
roślin, gdyż może nastąpić ich poparzenie.
Do nawożenia pogłównego można zastosować
RSM, jeśli są dostępne urządzenia do rzędowego
rozlewania tego nawozu.
Fosfor i potas w formie superfosfatu i soli
potasowej można stosować jesienią przed orką
zimową. W nowoczesnej technologii uprawy
kukurydzy, gdy potas jest stosowany jesienią,
fosfor wysiewa się „pod korzeń”, równocześnie
z siewem nasion. Można wówczas dawkę obniżyć
o 1/3 w stosunku do tradycyjnej formy wysiewu.
Stosuje się najczęściej fosforan amonu, amofoski
i nitrofoski. W przypadku wysiewu fosforu
i potasu stosuje się nawozy wieloskładnikowe.
Bardzo dobre proporcje składników dla
kukurydzy mają: polifoska „6” – NPK 6-20-30,
YaraMila corn – NPK 7-20-28 lub inne nawozy
o podobnym składzie. Warto zapoznać się
z ofertami różnych firm nawozowych, gdyż
dysponują one nawozami wieloskładnikowymi
o nowoczesnych formulacjach lub nawozami
startowymi dla kukurydzy i oferują kompleksowe
programy nawożenia. Nawozy wieloskładnikowe
są również przeznaczone do stosowania
przedsiewnego (1-2 tygodni przed siewem). Poza
fosforem i potasem zapewniają one dostępność
łatwo przyswajalnego azotu w początkowym
okresie wegetacji, w ilościach niezbędnych
do budowy części nadziemnej rośliny i systemu
korzeniowego. W okresie chłodów wiosennych
uwidacznia się na roślinach brak fosforu. Pomimo
obecności w glebie nie jest on pobierany
przez korzenie roślin ze względu na zbyt niskie
temperatury. „Głód fosforowy” roślin likwiduje
się poprzez stosowanie nawozów dolistnych,
które zawierają fosfor oraz inne makroskładniki
i mikroskładniki. Dostępna jest bogata
oferta specjalistycznych nawozów dolistnych
do kukurydzy, o zróżnicowanym składzie.
Likwidują one niedobory konkretnych makro-
i mikroskładników. Uzupełniające nawożenie
nawozami dolistnymi powinno być stałym
elementem technologii uprawy kukurydzy, gdyż
wpływają one nie tylko na kondycję roślin, ale
także istotnie zwiększają plony ziarna i kiszonki.
Spośród mikroskładników największe znaczenie
dla kukurydzy mają cynk i bor, a na glebach
zasadowych – mangan. Brak cynku objawia się
zmniejszeniem wzrostu roślin i występowaniem
białych lub biało-żółtych pasków po obu stronach
żyłki liścia, tzw. chlorozy cynkowej. Kukurydza
jest bardzo wrażliwa na brak cynku. Cynk jest
bardzo często deficytowym pierwiastkiem. Gleby
w Polsce są również mało zasobne w bor. Brak
boru negatywnie wpływa na proces wytwarzania
organów generatywnych. Kwitnienie kukurydzy
jest zaburzone, co odbija się na zawiązywaniu
ziarniaków w kolbach. Na niektórych typach gleb
torfowych może występować niedobór miedzi
(Cu), a także żelaza (Fe) lub siarki (SO3).
Wapń (Ca) jest pierwiastkiem, który reguluje
odczyn gleby. Najwłaściwszy dla uprawy
kukurydzy jest odczyn obojętny. Kukurydza jest
jednak tolerancyjna w stosunku do odczynu gleby
w zakresie pH 5,5-7,5. Na glebach kwaśnych
o pH poniżej 5 następuje spadek plonów.
Do prawidłowego pobierania makroskładników
i większości mikroskładników konieczny jest
obojętny odczyn gleby.
Zwalczanie chwastów. Wybór terminu stosowania
herbicydów jest podyktowany względami
organizacyjnymi, ekonomicznymi, a przede
Siew kukurydzy
powinien być
wykonany
w starannie
uprawioną
glebę, bez grud
i brył, gdyż
utrudniają one
wschody roślin
i powodują ich
nierównomierność.
17
PRODUKCJA ROŚLINNA
