Odpowiedź na tak postawione pytanie nigdy nie będzie prosta, co jest bezpośrednim odzwierciedleniem złożoności aspektów wpływających na sektor biopaliwowy.
Głównym przyczynkiem rozwoju tej dziedziny gospodarki są horyzontalne założenia w zakresie polityki energetycznej i środowiskowej. W 2009 roku Unia Europejska przyjęła Dyrektywą 2009/28/WE w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych UE ambitne cele na rok 2020 obejmujące 10% udziału alternatywnej do paliw kopalnych energii w sektorze transportu. Jednocześnie, w ramach Dyrektywy 2009/30/WE („dyrektywa w sprawie jakości paliwa”) założono realizację powyższego przy jednoczesnej redukcji emisji gazów cieplarnianych w transporcie.
Przewodnim środkiem dojścia do tych ambitnych założeń są biopaliwa, których wdrażanie w Polsce odbywa się poprzez tzw. Narodowy Cel Wskaźnikowy określający minimalny obligatoryjny ich udział, w ujęciu energetycznym, w ogólnej ilości paliw transportowych w danym roku.
Biopaliwa nie tylko pozwalają na zmniejszenie obciążenia środowiskowego naszej działalności, lecz także stanowią istotny bodziec rozwoju gospodarczego, w szczególności państw o dużym potencjale rolniczym. Do takich bezwzględnie zaliczyć możemy nasz kraj, dlatego tym bardziej ważne jest, aby wykorzystać szansę, jaką dają nam biopaliwa. Na czym konkretnie miałaby ta szansa polegać? Zacznijmy od samego rolnictwa.
Biopaliwa jako alternatywny dla dotychczasowych gałęzi przemysłu rolno-spożywczego i istotny pod względem ilościowym odbiorca produktów rolnych stanowi realną szansę na stabilizację rynku surowcowego. W Polsce do produkcji biopaliw wykorzystywany jest rzepak przerabiany na tzw. biodiesel oraz zboża, głównie pszenica i kukurydza, z których otrzymywany jest bioetanol.
Mając większe bezpieczeństwo cen i niemal pewną perspektywę zbytu swojej produkcji, rolnicy dążą do powiększania i unowocześniania swoich warsztatów pracy. Tym samym przyspieszany jest proces inwestycyjny, co wzmacnia konkurencyjność naszych gospodarstw. A przecież rolnictwo to łańcuch naczyń powiązanych – jeśli lepiej wiedzie się rolnikom, zyskują na tym również producenci i dilerzy środków do produkcji, maszyn rolniczych, rośnie sektor szeroko rozumianego konsultingu itd. Ponadto, produkcja biokomponentów to jednocześnie cenne źródło surowców paszowych dla zwierząt gospodarskich.
Podestylacyjny susz zbożowy (DDGS) to alternatywne źródło pełnowartościowego białka, włókna oraz energii w żywieniu zwierząt, podobnie zresztą jak otrzymywana w procesie tłoczenia oleju śruta poekstrakcyjna i makuch rzepakowy. Dodatkowo pamiętać należy, że zlokalizowana na obszarach wiejskich fabryka biopaliw to również alternatywne źródło pracy dla lokalnej społeczności, o którą jakże trudno w szczególności w niektórych regionach. Wreszcie, powracając do szeroko zakrojonych celów związanych z polityką energetyczną, rozwój sektora biopaliw i większe wykorzystanie krajowego łańcucha produkcyjnego w realizacji Narodowego Celu Wskaźnikowego daje faktyczne, choć może niewielkie, uniezależnienie od importu energii.
Adam Stępień
dyrektor generalny
Krajowej Izby Biopaliw
Źródło: Polska Wieś, nr 7, lipiec 2011, fot. sxc.hu
