Pełnotłuste nasiona soi w żywieniu zwierząt

Obecnie trudno sobie wyobrazić nowoczesne, wielkotowarowe żywienie trzody chlewnej czy drobiu bez udziału poekstrakcyjnej śruty sojowej. W niniejszym artykule spróbujemy Państwu przybliżyć charakterystykę innego produktu sojowego, wykorzystywanego jako komponent dawek pokarmowych dla zwierząt gospodarskich.

Soja (Glycine max L.) należy do pochodzących z południowo-wschodniej Azji jednorocznych roślin strączkowych z rodzaju bobowatych. Owoce soi stanowią szorstko owłosione strąki, zawierające od 1 do 4 nasion. Ze względu na dużą wartość odżywczą nasion związaną z wysoką zawartością białka (około 35 – 40% w s.m.) i tłuszczu (około 18 – 25% w s.m.), najszersze zastosowanie w rolnictwie znalazła soja zwyczajna. Największym producentem (36% światowej produkcji) soi na świecie są Stany Zjednoczone, gdzie znajduje się około 40% światowego areału uprawy tej rośliny. Znaczną ilość soi produkują również Brazylia (26%), Chiny (21%), Argentyna (17%) oraz Indie (4%). Pełne (całe) nasiona tej rośliny, ze względu na swoje walory żywieniowe, wykorzystywane są głównie w przemyśle spożywczym, do produkcji całej gamy produktów, m.in.: oleju sojowego, sosu, mleczka sojowego, płatków, mąki czy tofu.

Białko nasion soi jest łatwo przyswajalne, a jego skład aminokwasowy zbliżony do składu białka jaja kurzego, uznawanego jako wzorcowe. Nasiona soi są nie tylko źródłem wysokowartościowego biologicznie białka roślinnego, o relatywnie wysokiej zawartości aminokwasów egzogennych takich jak lizyna i tryptofan, ale również tłuszczu o korzystnym dla organizmu zwierzęcia składzie kwasów tłuszczowych. Olej sojowy w 80% stanowią nienasycone kwasy tłuszczowe, w tym około 50% kwasu linolowego. Nasiona soi dostarczają również witamin, takich jak witamina B1, B2, B6, PP, E, K, A oraz składników mineralnych – potasu, magnezu, fosforu, wapnia i żelaza. Znaczącą rolę odgrywa także obecny w soi koenzym Q, silny antyoksydant będący elementem łańcucha oddechowego, odpowiedzialnym za transport elektronów.

Lecytyna zawarta w nasionach soi stanowi źródło wielonienasyconych kwasów tłuszczowych i cennych dla tkanki nerwowej i mózgu fosfoglicerydów, wspomaga przyswajalność witamin A, D, E i K oraz wpływa na metabolizm tłuszczów, ponieważ budująca ją cholina reguluje czynności pęcherzyka żółciowego. Lecytyna jest również odpowiedzialna za rozpuszczalność cholesterolu w żółci i chroni przed tworzeniem się kamieni żółciowych.

Całe nasiona sojowe, poza przemysłem spożywczym, choć w o wiele mniejszym stopniu, wykorzystywane są również do produkcji pasz. W wyniku przetwarzania nasion sojowych na cele spożywcze otrzymujemy szereg produktów, które mogą być stosowane w żywieniu zwierząt. Możemy do nich zaliczyć:

1. Śrutę poekstrakcyjną (z nasion obłuszczonych, ekstrahowaną, ekspelerowaną)
2. Makuchy sojowe
3. Łuskę sojową
4. Izolat białka sojowego
5. Olej sojowy

Wszystkie te produkty różnią się między sobą pod względem zawartości składników pokarmowych i możliwości zastosowania u poszczególnych gatunków zwierząt.

Oprócz pełnych nasion oraz produktów ubocznych pochodzących z przetwórstwa spożywczego nasion soi, w żywieniu zwierząt wykorzystywane jest także, choć dosyć rzadko, mleko sojowe. Otrzymywane jest ono z całych nasion, poprzez namaczanie w wodzie i rozdrabnianie. Mleko sojowe zawiera około 3,5% białka, 2% tłuszczu oraz 2,9% węglowodanów. Wykorzystywane jest np. w żywieniu młodych gołębi. Produkt ten nie zawiera laktozy, której ptaki nie trawią, ze względu na brak laktazy, dlatego stanowi on dobre uzupełnienie diety młodych ptaków. Mleko sojowe stosowane jest także w żywieniu samic królików będących w okresie laktacji oraz młodych królicząt. Wpływa ono na zwiększenie sekrecji mleka matek, zwiększa przyrosty oraz przeżywalność młodych, redukuje negatywne efekty stresu cieplnego u królików rosnących oraz przeznaczonych do rozrodu.

Pełnotłuste nasiona soi wykorzystywane mogą być w żywieniu trzody chlewnej, drobiu, królików, zwierząt futerkowych, psów, kotów oraz przeżuwaczy. Nasiona soi zawierają jednak szereg substancji antyodżywczych, do których zaliczamy inhibitory trypsyny i chymotrypsyny, lektyny, fenolany, hemaglutyniny, białka o działaniu immunogennym (glicyna, β-konglicyna) oraz kwas fitynowy. Związki te znacznie obniżają wartość pokarmową pełnotłustych, surowych nasion soi i wykazują działanie szkodliwie dla zwierząt monogastrycznych oraz młodych przeżuwaczy.

Inhibitory Kunitza silnie hamują aktywność trypsyny, a słabo chymotrypsyny, zaś inhibitory Bosmana-Birka w równej mierze inaktywują obydwa enzymy. Skutkiem ich działania jest zwiększone wydzielanie enzymów trzustki oraz jej nadmierny rozrost (hipertrofia), co ostatecznie prowadzi do obniżenia strawności i wchłaniania białka paszowego.

Kwas fitynowy blokuje przyswajanie wapnia, magnezu, miedzi, żelaza oraz cynku. Hemaglutyniny powodują zlepianie (aglutynację) erytrocytów, nadmiernie zwiększając krzepliwość krwi oraz blokując transport tlenu. Niezbędne roślinie fitoestrogeny zbudowane z tioglikozydów zmieniają gospodarkę hormonalną zwierzęcia, przyczyniając się do wystąpienia hipertrofii tarczycy. Ich działanie wolotwórcze polega na blokowaniu wiązania jodu i tworzenia z tyrozyny tyroksyny niezbędnej do produkcji hormonów tarczycowych. Wszystkie te dysfunkcje prowadzą w konsekwencji do obniżenia retencji azotu, obniżają przyrosty i produkcyjność zwierząt. Wiele z substancji antyżywieniowych obecnych w nasionach sojowych należy do związków termolabilnych. Z tego względu surowe nasiona przed skarmieniem, w przypadku zwierząt monogastrycznych oraz młodych przeżuwaczy, należy poddać odpowiednim procesom technologicznym.

Do zabiegów tych, możemy zaliczyć oddziaływanie wysoką temperaturą, ciśnieniem oraz parą wodną lub wodą, poprzez autoklawowanie, gotowanie, prażenie, mikronizację, ekstruzję czy namaczanie. Wymienione zabiegi unieczynniają większość substancji antyżywieniowych, zwiększając jakość białka oraz podwyższając jego strawność. Wpływają także na poprawę smakowitości nasion sojowych. Nie należy jednak stosować bardzo wysokiej temperatury (powyżej 180ºC), ponieważ w wyniku reakcji Maillarda zachodzącej pomiędzy aminokwasami a cukrami redukującymi, może ona doprowadzić do znacznego obniżenia dostępności aminokwasów (zwłaszcza lizyny), czy nawet denaturacji białka. Bardzo ważne jest także odpowiednie rozdrobnienie nasion przed skarmieniem, poprzez śrutowanie, gniecenie czy granulowanie.

Strawność składników pokarmowych zawartych w pełnych nasionach sojowych różni się w zależności od zastosowanej metody ich obróbki. Poziom strawności białka nasion soi u dorosłych świń wynosi około 85%, zaś zawartej w nim lizyny 83-89%. Strawność białka nasion sojowych u królików wynosi od 80 do 88% i jest ona wyższa niż strawność białka nasion rzepaku (76%) u tych zwierząt.

Niezbędnymi aminokwasami limitującymi w nasionach soi są metionina i cystyna. Fakt ten, w połączeniu z aktywnością antyżywieniową zawartych w nich substancji, wpływa na obniżenie wartości biologicznej białka sojowego. Dlatego też tak ważne jest unieczynnianie związków szkodliwych soi.

Autoklawowanie surowych nasion pozwala na zwiększenie przyrostów oraz poprawę wykorzystania paszy przez 14-sto dniowe kurczęta, w porównaniu z kurczętami żywionymi nasionami surowymi, niepoddanymi obróbce. Również wartość energetyczna dla drobiu nasion poddanych różnym procesom technologicznym jest wyższa w porównaniu do nasion surowych i wynosi kolejno:

• dla nasion autoklawowanych 3,2 – 3,5 Mcal/kg ME,
• dla nasion ekstrudowanych na mokro ok. 4,3 Mcal/kg ME,
• dla nasion ekstrudowanych na sucho ok. 4,16 Mcal/kg ME,
• dla nasion prażonych ok. 3,7 Mcal/kg ME,
• dla nasion mikronizowanych ok. 3,7 Mcal/kg ME
• oraz średnio 2,7 – 3,2 Mcal/kg energii metabolicznej dla nasion surowych.

Ponadto u kurcząt żywionych mieszankami z dodatkiem 20% pełnotłustych, surowych nasion soi zaobserwowano obniżenie przyrostów masy ciała o 24% oraz gorsze wykorzystanie paszy o 11%, w porównaniu do kurcząt żywionych mieszankami z dodatkiem poekstrakcyjnej śruty sojowej. Pełne, ekstrudowane nasiona soi stosowane w żywieniu 18-sto dniowych kurcząt i indyków dostarczają średnio o 33% więcej energii metabolicznej oraz zapewniają o około 45% większą retencję azotu w porównaniu do kurcząt żywionych nasionami surowymi. Stosowanie surowych nasion sojowych w żywieniu kur niosek obniża nieśność i wpływa na zmniejszenie rozmiaru składanych jaj.

U rosnących i intensywnie tuczonych świń strawność jelitowa azotu, większości niezbędnych aminokwasów, białka ogólnego, suchej masy oraz energii jest wyższa dla nasion ekstrudowanych, w porównaniu do surowych nasion śrutowanych. Pozorna strawność jelitowa białka ogólnego u dorosłych świń waha się w granicach od około 69,5% dla nasion prażonych do 75,5% dla nasion ekstrudowanych na sucho. Autoklawowanie surowych nasion wpływa na zwiększenie rzeczywistej strawności lizyny (z 73 do 87%) oraz metioniny (z 65 do 83%).Także pozorna strawność jelitowa lizyny jest wyższa dla nasion poddanych ekstruzji (77,5%), w porównaniu do nasion prażonych (71,5%) i mikronizowanych (69,5%). Również dla treoniny wykazano podobne różnice w poziomie jej strawności, w zależności od zastosowanej metody uszlachetniania nasion. Strawność azotu u prosiąt żywionych nasionami ekstrudowanymi wynosi około 87%, natomiast nasion mikronizowanych – 82%. Nasiona ekstrudowane, stosowane w żywieniu prosiąt, charakteryzują się wyższą: pozorną strawnością azotu, wartością biologiczną białka, retencją azotu, zawartością energii metabolicznej oraz strawnością jelitową aminokwasów niezbędnych (81%) w porównaniu z nasionami prażonymi (69%).

Nasiona soi zawierają znikomą ilość skrobi, a ponad 6% stachiozy oraz rafinozy. Polisacharydy te nie są jednak trawione przez endogenne enzymy świń, drobiu oraz innych zwierząt monogastrycznych. Poziom cukrów prostych w soi jest również bardzo niski. Kolejnym czynnikiem wpływającym na obniżenie wartości energetycznej jest zawarte w soi włókno surowe (5 – 6%). Dlatego też o wartości energetycznej nasion sojowych w przypadku trzody chlewnej oraz drobiu decyduje w głównej mierze zawartość tłuszczu. Pełne nasiona sojowe, ze względu na dużą koncentrację tłuszczu (ok. 18%) stanowią dobry komponent zwiększający wartość energetyczną mieszanek paszowych. Dosyć często są stosowane w produkcji mieszanek dla prosiąt ssących, a także odsadzonych. W żywieniu tuczników i loch, mogą częściowo zastępować poekstrakcyjną śrutę sojową, ale ze względu na wysoką cenę ich zastosowanie jest ograniczone.

Zawartość energii metabolicznej suchej masy nasion soi dla trzody chlewnej wynosi około 17 MJ/kg, dla drobiu zaś 15 MJ/kg. Wyższą wartość energetyczną posiadają nasiona ekstrudowane na mokro oraz gotowane, w porównaniu z nasionami prażonymi lub poddanymi działaniu wysokich temperatur na sucho. Nasiona poddane prażeniu, bez uprzedniego śrutowania, charakteryzują się niższą strawnością tłuszczu, szczególnie u zwierząt młodych, w porównaniu do nasion ześrutowanych lub granulowanych.

Wykorzystanie energii paszy wzrasta wraz z wiekiem zwierząt. Olej zawarty w nasionach sojowych jest preferowanym źródłem energii. Jednak, aby umożliwić jego dobre wykorzystanie, powinien on występować w postaci wolnej, wydzielonej ze sferosomów. Dlatego też wykorzystanie oleju zawartego w nasionach soi jest lepsze w produktach ekstrudowanych, gniecionych, ekspandowanych, granulowanych i śrutowanych niż w nasionach nierozdrobnionych. Ponadto nasiona surowe, nie poddane obróbce termicznej ulegają jełczeniu, ponieważ zawarty w nich tłuszcz jest niestabilny.

Prażenie, ekstruzja oraz inne formy obróbki termicznej czynią zawarty w nasionach soi tłuszcz bardziej odpornym na utlenianie oraz obniżają jego podatność na rozkład w żwaczu.

W żywieniu bydła soję prażoną można stosować w ilości do 3 kg/krowę/dzień oraz 20 – 30% w koncentratach. W Stanach Zjednoczonych całe, prażone nasiona soi wykorzystywane są w 48% stad krów mlecznych, u których stwierdzono wzrost zawartości tłuszczu w mleku z 3,54 do 3,64%. Udział pełnotłustych nasion soi w dawkach pokarmowych dla krów zwiększa ich wartość energetyczną, ale ich dobowa dawka nie powinna przekraczać 2 kg/krowę.

Nasiona soi charakteryzują się niskim poziomem sodu (0,01%) i chloru (0,03%) przy równocześnie stosunkowo wysokiej zawartości potasu (1,7%) i fosforu (0,56%). Nadmiar potasu w dawkach pokarmowych dla świń i drobiu (>1,3% paszy) może zaburzać równowagę elektrolitową i może prowadzić do tworzenia się mazistego kału.

Zawarte w nasionach soi fityny, w skład których wchodzi około 68% całkowitego fosforu, znacznie ograniczają jego przyswajalność. Strawność fosforu, a także miedzi, żelaza oraz cynku można jednak poprawić stosując do pasz dodatek egzogennych fitaz. Obecna w nasionach soi cholina (w ilości 2,500 ppm) charakteryzuje się wysoką przyswajalnością, sięgającą około 99%. Mogłaby istnieć obawa o stabilność sojowej choliny, jednak stosowana w celach uszlachetniania nasion obróbka termiczna nie wpływa na obniżenie jej stabilności. Śruta z całych nasion soi jest także bardzo dobrym źródłem tiaminy (5,6 ppm), ryboflawiny (2,8 ppm), niacyny (22 ppm), kwasu foliowego (3,85 µg/kg) oraz wysokoprzyswajalnej biotyny (286 ppb).

Agata Karpowicz

Źródło: Małopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego, www.modr.pl, fot. sxc.hu