Chwasty jednoliścienne występujące w zbożach są problematyczne dla producenta głównie ze względu na pojawiające się kłopoty z ich selektywnym zniszczeniem. Do tej pory główny problem stanowiła miotła zbożowa, której często towarzyszy wyczyniec polny, a także stokłosy i życice.
Wyczyniec polny występuje najczęściej na glebach zwięzłych oraz wilgotnych. Pełnię rozwoju uzyskuje na stanowiskach żyznych o dostatecznej ilości wody gruntowej i opadowej. Jest rośliną wskaźnikową gleb niezdrenowanych.
Intensywnie zielone, płaskie i wąskie liście o długości nawet do 20 cm znajdują się na wzniesionych lub załamanych, rzadziej płożących się pędach. Wierzchnia część liścia jest szorstka, spodnia lekko błyszcząca.
Widoczne jest wyraźne żeberkowanie, czasami czerwono nabiegłe. Pędy generatywne najczęściej osiągają wysokość 20-80 cm i są zakończone kłosem o długości 5-10 cm zwężającym się z obu końców. Każda roślina wydaje do 400 ziarniaków, które wschodzą nawet z głębokości 10 cm. Część z nich nie traci zdolności kiełkowania przez okres 10 lat. Według różnych źródeł próg szkodliwości w pszenicy ozimej pojawia się pomiędzy 8 do 30 roślin/m2. Niejednokrotnie ten groźny i ekspansywny chwast występuje w znacznie większym nasileniu i może doprowadzić nawet do wyniszczenia całej plantacji!
Niestety, obecność chwastów jednoliściennych zwiększa się o stokłosy i życice. Z ponad 20 gatunków stokłos, towarzystwo zbóż upodobała sobie przede wszystkim stokłosa polna i żytnia. Wymienione gatunki stokłos, a także inne (bezostna, miękka, płonna, dachowa) z obrzeży plantacji są przemieszczane na pola. Następuje to w wyniku zabiegów np. kombajnem z szerokimi zespołami żniwnymi. Po ukorzenieniu się, dzięki wytwarzaniu znacznej liczby nasion (w zależności od gatunku 200-1600 sztuk), rośliny szybko się rozprzestrzeniają. Stokłosy kiełkują z warstwy gleby od 0-7 cm, są tym samym bardzo uciążliwe na polach o uproszczonej uprawie. Są dobrze przystosowane do stanowisk suchych i nieźle znoszą niską temperaturę. To rośliny, które dobrze się czują w trudnych warunkach, a co za tym idzie, ich współzawodniczenie wzrasta na lepszych stanowiskach.
Życice są gatunkami bardziej wymagającymi. W naszym kraju reprezentowane są przez 10 gatunków, najczęściej jest to: życica trwała i wielkokwiatowa. Oba gatunki to trawy o wysokiej wartości pastewnej, stąd najczęściej w podobny sposób jak stokłosy są przemieszczane na pola uprawne z łąk. Zarówno stokłosy jak i życice wytwarzają bardzo silny, płytki system korzeniowy, ich obecność sprzyja przedwczesnemu i silnemu wylęganiu zbóż. Mają one także tendencje do krzyżowania się z innymi gatunkami traw. Wszystkie te cechy są bardzo konkurencyjne w stosunku do roślin zbóż.
Teoretycznie jest możliwe wystąpienie na jednej plantacji zarówno miotły zbożowej, wyczyńca polnego oraz stokłos i życic. Czy istnieje możliwość zniszczenia ich jednym zabiegiem? Tak. Stwarza ją zastosowanie preparatu Atlantis® Star. To nowa forma, w której jodosulfuron metylosodowy i mezosulfuron metylowy (Atlantis 12 OD) wzbogacono o tienkarbazon metylu. Wymienione substancje czynne charakteryzują się efektywnym zwalczaniem chwastów jednoliściennych. W tym celu do zniszczenia wszystkich omawianych gatunków należy w pszenicy ozimej i pszenżycie ozimym zastosować Atlantis® Star w dawce 0,333 kg/ha. W życie ozimym oraz na plantacjach bez stokłos i życic należy stosować 0,2 kg/ha. Bez względu na dawkę wymagany jest dodatek adiuwanta Biopower w dawce 1,0 l/ha. Zabieg należy wykonać wiosną, w optymalnym terminie od początku krzewienia do drugiego kolanka.
Przystępując do zwalczania chwastów jednoliściennych preparatem Atlantis Star uzyskuje się bonus w postaci zniszczenia gatunków dwuliściennych. Stosując 0,2 kg/ha dochodzi do wyeliminowania chwastów takich jak.: gwiazdnica pospolita, mak polny, maruna bezwonna, niezapominajka polna, przetacznik bluszczykowy, perski i polny, rumian polny, rumianek pospolity, samosiewy rzepaku, tasznik pospolity i tobołki polne. Podnosząc dawkę do 0,333 kg/ha można dodatkowo zniszczyć: bodziszki, chabry, fiołki, jasnoty i przytulię czepną. Zakres dawek jest bardzo elastyczny. Wykonanie zabiegu najlepiej przeprowadzić po dokładnej analizie botanicznego składu zachwaszczenia, w fazie młodych chwastów nie przekraczających fazy trzech liści. Dobrze także wiedzieć, że podczas wystąpienia warunków sprzyjających z jednej strony wzrostowi roślin, a z drugiej aktywnemu pobieraniu cieczy roboczej (substancji czynnych), nie ma konieczności stosowania dawek maksymalnych.
Adam Paradowski
Witam,mam rajgras w pszenicy ozimej,nie mogę się jego pozbyć jakim środkiem najlepiej go się pozbyć?proszę mi podać nazwę i dawkowanie, proszę o szybką odpowiedź