Ziemniak pomimo malejącej w ostatnich latach powierzchni uprawy pozostaje nadal ważną gospodarczo rośliną z uwagi na jego znaczny udział w bezpośrednim spożyciu (gotowany, sałatki, placki itp.), jak i w formie przetworzonej (frytki, chipsy, susze itp.).
![\"\"](\"/wp-content/uploads/files/Image/zboza_rosliny_grzyby_pola_laki_drzewa/632x280ziemnikai.jpg\")
Jedną z głównych przyczyn malejącego areału uprawy ziemniaków w strukturze zasiewów są znacznie większe nakłady ponoszone na produkcję w stosunku do innych roślin uprawy polowej, np. zbóż, kukurydzy czy rzepaku.
Stąd należy poszukiwać rozwiązań, które umożliwiłyby jak największe wykorzystanie potencjału plonotwórczego tej rośliny. Dane GUS, odnośnie średniego plonowania ziemniaków w kraju pokazują, że istnieją jeszcze w tym kierunku spore możliwości. Do jednych z głównych w tym aspekcie zaliczyć należy poprawę efektywności niektórych zabiegów agrotechnicznych.
Elementem produkcji ziemniaka w znacznym stopniu wpływającym na wysokość ponoszonych nakładów na jego uprawę jest nawożenie. Szacuje się, że rolnik przeznacza na nawozy i ich stosowanie około 20 % środków przeznaczonych na produkcję, a udział nawozów w przyroście plonów może wahać się od 50 do 70 %.
W ostatnim czasie następuje jednak dość szybki wzrost cen podstawowych doglebowych nawozów mineralnych, a ziemniak charakteryzuje się dość dużymi potrzebami pokarmowymi i mniejszym w porównaniu do innych gatunków roślin uprawy polowej wykorzystaniem zastosowanych doglebowo składników. Te aspekty ekonomiczno-przyrodnicze w określonych warunkach przyczyniać się mogą do zakłócania prawidłowego stan odżywienia roślin i w konsekwencji obniżać plon.
Dość często zdarza się również w ostatnich latach, że podczas wegetacji roślin układ czynników pogodowych (obfite opady na przemian z okresową suszą glebową, wysoka temperatura powietrza itp.) w znacznym stopniu oddziaływując na glebę, wywołuje określone trudności w pobraniu przez rośliny zastosowanych na podstawie analizy gleby składników.
Objawiać to się może widocznym lub niewidocznym niedoborem składników na roślinach i być przyczyną zmniejszenia plonu do 20 %, co uzasadnia uzupełnienie ich poprzez aplikację dolistną.
Korzyści wynikające z dolistnego dokarmiania to: szybka przyswajalność składników, możliwość zapobiegawczego (profilaktycznego) lub interwencyjnego (na podstawie stwierdzonych objawów na roślinach) uzupełniania niedoboru składników w czasie wegetacji, wysoka efektywność składników stosowanych w stosunkowo niewielkich ilościach, możliwość łączenia z zabiegami ochrony roślin (duże oszczędności w paliwie i robociźnie, mniejsze ugniatanie gleby), równomierne rozprowadzenie składników na plantacji, ograniczenie zanieczyszczenia środowiska (gleba, wody gruntowe), unikanie sorpcji chemicznej i biologicznej.
Najlepszą skuteczność dolistnego dokarmiania uzyskuje się wtedy, gdy zabieg wykonany zostanie w temperaturze 12-15oC i względnie wysokiej wilgotności powietrza. W takich warunkach ograniczone jest parowanie zastosowanego roztworu z powierzchni liści.
W przypadku ziemniaków, gdy dolistne dokarmianie przeprowadza się (zależnie od wczesności odmiany) w okresie od czerwca do sierpnia, warunki takie najczęściej występują rano lub wieczorem.
Zabieg opryskiwania należy wykonać przynajmniej 3-4 godziny przed ewentualnym deszczem, który może obniżyć skuteczność działania preparatu. Efektywne są także zabiegi wykonywane po deszczu, gdy tylko rośliny obeschną, a wilgotność gleby umożliwia przeprowadzenie zabiegu.
dr. inż Cezary Trawczyński
Zakład Agronomii Ziemniaka
Redakcja AgroNews, fot: sxc.hu
