Państwowa Rada Ochrony Przyrody (organ naukowy Konwencji CITES w Polsce) potwierdza, że tuńczyk błękitnopłetwy spełnia wszystkie kryteria kwalifikujące go do objęcia I Załącznikiem CITES: zarówno pod względem obecnego stanu populacji, jak i wysokiej presji gospodarczej. PROP alarmuje: konieczne jest podjęcie działań zmierzających do ograniczenia zagrożenia dla tego gatunku. Najlepszy, rekomendowany sposób to włączenie go do Konwencji Waszyngtońskiej. Pozwoli to na kontrolę komercyjnego wykorzystywania tuńczyka i umożliwi odbudowę jego populacji.
Monako złożyło propozycję włączenia tuńczyka błękitnopłetwego (Thunnus thynnus) do I Załącznika Konwencji Waszyngtońskiej (CITES). Załącznik I CITES zapewnia najwyższy stopień ochrony gatunku poprzez szczególne ograniczenia handlu. Objęcie tuńczyka błękitnopłetwego I Załącznikiem CITES oznacza w praktyce eliminację masowych połowów do celów komercyjnych, a także pełną kontrolę nad importami i eksportami wszelkich jego okazów (żywych, martwych, przetworzonych).
Propozycja Monako to odpowiedź na niepokojące dane o gwałtownym zmniejszaniu się populacji tego gatunku na świecie. Według dostępnych danych, w ciągu ostatnich 50 lat populacja tego gatunku w morzu śródziemnym zmniejszyła się o prawie 75%, natomiast w zachodnim Atlantyku nawet o prawie 83%. Powodem zagrożenia populacji tuńczyka błękitnopłetwego jest duże zapotrzebowanie rynku rybackiego na mięso tego gatunku, które doprowadziło do nadmiernych połowów i w konsekwencji zagrożenia wyginięciem. Tuńczyk błękitnopłetwy jest również obiektem połowów wędkarskich, traktowany jako cenne trofeum.
Wśród krajów, które poparły propozycje Monako są już: m.in. Francja, Wielka Brytania, Holandia, Niemcy. Większość krajów członkowskich opowiedziała się za propozycją Monako.
CITES to Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem. Ma za zadanie przeciwdziałać nadmiernej eksploatacji gatunków dzikiej fauny i flory, które w wyniku gospodarczego zapotrzebowania stały się bezpośrednio zagrożone wyginięciem. Ograniczenie popytu na zagrożone gatunki, poprzez ograniczenia przewozu i działań komercyjnych, w przypadku gatunków o dużym znaczeniu komercyjnym to najskuteczniejszy choć pośredni mechanizm redukcji presji wywieranej na ich populacje.
Źródło: Ministerstwo Środowiska, www.mos.gov.pl, fot. sxc.hu
